ათწლეულების წინანდელი საპირისპირო ოსმოსის თეორიის უარყოფა წყლის გაუვალობის შესახებ

საპირისპირო ოსმოსის პროცესი დადასტურდა, რომ არის ყველაზე მოწინავე მეთოდი ზღვის წყლიდან მარილების მოსაშორებლად და სუფთა წყალზე წვდომის გაზრდისთვის. სხვა აპლიკაციებში შედის ჩამდინარე წყლების გაწმენდა და ენერგიის წარმოება.
ახლა მკვლევართა ჯგუფი ახალ კვლევაში აჩვენებს, რომ სტანდარტული ახსნა იმის შესახებ, თუ როგორ მუშაობს საპირისპირო ოსმოსი, მიღებული ორმოცდაათ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში, ფუნდამენტურად არასწორია. ამ გზაზე მკვლევარებმა კიდევ ერთი თეორია წამოაყენეს. ჩანაწერების გასწორების გარდა, ამ მონაცემებმა შესაძლოა საპირისპირო ოსმოსის უფრო ეფექტურად გამოყენებაც მისცეს.
RO/Reverse osmosis, ტექნოლოგია, რომელიც პირველად გამოიყენეს 1960-იან წლებში, შლის მარილებს და მინარევებს წყლიდან ნახევრად გამტარ მემბრანის გავლით, რაც საშუალებას აძლევს წყალს გაიაროს და ბლოკავს დამაბინძურებლებს. ზუსტად იმის ასახსნელად, თუ როგორ მუშაობს ეს, მკვლევარებმა გამოიყენეს ხსნარის დიფუზიის თეორია. თეორია ვარაუდობს, რომ წყლის მოლეკულები იხსნება და იშლება მემბრანაში კონცენტრაციის გრადიენტის გასწვრივ, ანუ მოლეკულები გადადიან მაღალი კონცენტრაციის უბნებიდან ნაკლები მოლეკულების უბნებზე. მიუხედავად იმისა, რომ თეორია ფართოდ იქნა მიღებული 50 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში და ჩაწერილი იყო სახელმძღვანელოებშიც კი, ელიმელექმა თქვა, რომ მას დიდი ხანია ეჭვი ეპარებოდა.
ზოგადად, მოდელირება და ექსპერიმენტები აჩვენებს, რომ საპირისპირო ოსმოსი გამოწვეულია არა მოლეკულების კონცენტრაციით, არამედ მემბრანის შიგნით წნევის ცვლილებებით.