წყლის გამტკნარების ათწლეულების წინანდელი უკუოსმოსის თეორიის უარყოფა

უკუოსმოსის პროცესი ზღვის წყლიდან მარილების მოსაშორებლად და სუფთა წყალზე წვდომის გასაზრდელად ყველაზე მოწინავე მეთოდად დადასტურდა. სხვა გამოყენება მოიცავს ჩამდინარე წყლების გაწმენდას და ენერგიის წარმოებას.
ახლა, მკვლევართა ჯგუფის მიერ ჩატარებული ახალი კვლევის თანახმად, უკუოსმოსის მუშაობის სტანდარტული ახსნა, რომელიც ორმოცდაათ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში იყო მიღებული, ფუნდამენტურად არასწორია. ამ პროცესში მკვლევარებმა კიდევ ერთი თეორია წამოაყენეს. ჩანაწერების გასწორების გარდა, ამ მონაცემებმა შესაძლოა უკუოსმოსის უფრო ეფექტურად გამოყენების საშუალება მოგვცეს.
RO/უკუ ოსმოსი, ტექნოლოგია, რომელიც პირველად 1960-იან წლებში გამოიყენეს, წყლიდან მარილებსა და მინარევებს ნახევრად გამტარი მემბრანის გავლით აშორებს, რაც წყალს გავლის საშუალებას აძლევს და ამავდროულად დამაბინძურებლებს ბლოკავს. ამის ზუსტად ასახსნელად, მკვლევარებმა ხსნარის დიფუზიის თეორია გამოიყენეს. თეორია ვარაუდობს, რომ წყლის მოლეკულები მემბრანაში კონცენტრაციის გრადიენტის გასწვრივ იხსნება და დიფუზირდება, ანუ მოლეკულები მაღალი კონცენტრაციის უბნებიდან ნაკლები მოლეკულების უბნებში გადადიან. მიუხედავად იმისა, რომ თეორია ფართოდ არის მიღებული 50 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში და სახელმძღვანელოებშიც კია ჩაწერილი, ელიმელექის თქმით, მას დიდი ხანია ეჭვი ეპარება.
ზოგადად, მოდელირება და ექსპერიმენტები აჩვენებს, რომ უკუოსმოსი არ არის განპირობებული მოლეკულების კონცენტრაციით, არამედ მემბრანაში წნევის ცვლილებით.